Dat was me het weekje wel: we traden niet 1 maar 2 keer op! Op dinsdag 7 oktober waren we te gast op ’s Heeren Loo (beter bekend als de Van den Bergh Stichting), waar we op een echt podium konden staan, met een behoorlijk goed gevulde grote zaal voor ons, en een enorme vleugel voor Kasja. Het programma bleek heel goed samengesteld te zijn: de inhakers en meedeiners vielen in de smaak bij het publiek. Er werd meegezongen, gedanst en met stokjes op van alles getrommeld in een vrolijke sfeer. We stonden alleen wel vrij ver van het publiek, en dat betekende dat we veel harder moesten zingen dan we gewend zijn. Ik kwam in elk geval behoorlijk schor thuis en ik was niet de enige!
Vrijdag 10 oktober zongen we als contrast juist in een behoorlijk kleine zaal bij ’t Onderdak in Sassenheim. Het was aardig dringen aan onze kant van de zaal. Maar ook hier reageerde het publiek enthousiast en met lezier. En we zagen zelfs een meneer wat traantjes wegpinken bij ‘ Country roads’ wat nou niet echt een tranentrekker is.
Ik denk wel dat ik voor iedereen spreek alsik zeg dat het heerlijk is om samen te zingen, maar misschien zelfs nog leuker om dat plezier uit te dragen en met anderen te delen. Wat ik zelf als betrekkelijke nieuwkomer elke keer merk is hoe we onszelf bij zo’n optreden toch boven onszelf uit tillen. Zeker in Sassenheim gingen liedjes eigenlijk wonderwel goed waar we tijdens repetities best wel mee worstelden. Ik vond dat het mooi klonk!
En het blijft natuurlijk heerlijk om als bassen de climax van ‘You’ll never walk alone’ op orkaanvolume uit te gooien, ook al schrokken de alten voor ons zich wezenloos…
NB; er zijn enkele video’s gemaakt, die ik zal uploaden, maar ik kan ze niet openbaar zetten omdat er bewoners van ’s Heeren Loo op staan die niet zomaar in beeld mogen. Jullie vinden ze op ons Youtube-kanaal: zanggroepcantabilevoorhout.
